“Was dit nou de bedoeling?” Vertwijfeld kijken we elkaar aan. Zojuist hebben mijn lief en ik een enorme aanvaring gehad met de oudste. Hij kan maar moeilijk wennen aan de nieuwe situatie. Twee jaar geleden zijn z’n ouders gescheiden. Juist toen hij vol de puberteit in schoot. Al vlot daarna kwam ik in beeld als nieuwe partner van z’n vader. En hoewel zijn vader en ik allebei heel hard proberen om het goed te doen voor elkaar en voor onze kinderen, lopen we bij onze oudste regelmatig tegen een muur van verzet op. Hij wil maar een ding: dat het weer wordt als vanouds. Zijn ouders weer bij elkaar, het gezin weer onder een dak. Maar iedereen weet dat dat nooit meer gaat gebeuren. Wat een groot verdriet moet dat zijn.
Het schuldgevoel kruipt in m’n nek. Natuurlijk projecteert hij zijn woede op mij. Als ik er niet was geweest was er misschien nog een kans op hereniging van zijn ouders. In zijn wereld ben ik degene die de genadeklap gaf. Was z’n vader niet verliefd geworden op mij, dan was het vast weer goed gekomen. Ondertussen zie ik hem en z’n vader een paar uiterste pogingen te doen om elkaar te verstaan. De onmacht springt ervan af. Iedere keer opnieuw.
Stiekem merk ik dat ik uitkijk naar de weken dat hij bij z’n moeder is. Dan is er meer rust in huis. Hoewel, dat is natuurlijk relatief, met een baby, twee schoolkinderen en een pubermeisje dat ook probeert haar weg te vinden tussen twee huizen en haar nieuwe middelbare school. Ik kijk op tegen de vrijdagavonden, waarop er met hem weer een wolk van spanning mijn huis binnensluipt. Ik wil zo graag een goede verstandhouding met hem, ik wil het zo graag goed doen voor hem en z’n vader, maar ik heb werkelijk geen idee hoe.
We zijn inmiddels vijf jaar verder. Mijn lief en ik genieten samen van een zomeravond in onze tuin. We zijn er nog steeds, en onze liefde is er nog steeds. De puberjongen van toen is inmiddels 21 jaar en vindt zijn weg. Hij zit bij ons en drinkt een biertje. Z’n jongste broertje zit bij hem op schoot en kletst honderduit. Hij woont bij zijn moeder en de relatie met hem is goed.
De baby van toen is een kleuter geworden, die zijn oudste broer adoreert. Van de twee schoolkinderen zit de jongste in groep 8 en is de oudste net zo’n zoekend pubermeisje als haar stiefzus vijf jaar eerder. Stiefzus in kwestie heeft de middelbare school afgerond en is op haar plek in het MBO. En wij, wij zijn samen in rustiger vaarwater terechtgekomen. En die rust is natuurlijk relatief. We loodsen in de komende jaren nog drie kinderen door die lastige puberteit. En er komen ongetwijfeld ook weer ingewikkeldheden op onze weg die we niet hadden voorzien. Maar ik heb het volste vertrouwen dat we dat aankunnen. Dit gezin heeft ons veel gekost, maar nog veel meer geleerd. We zijn gegroeid als mens en als koppel. Ik had het voor geen goud willen missen.